ზეცა-ფიროსმანის ლურჯი სუფრა,
ნეტავ მზის ყანები ვის ელიან?
ქუჩაში კოცნის გოგოს ბიჭი,
ვიღიმი თვალებში ნისლებია.
ისეთ სიყვარულს გაუმარჯოს
მე რომ არასოდეს მღირსებია.

ეს იმ ორ მტრედს გაუმარჯოს, ხეზე რომ ზიან და ქარს ელოდებიან, იქნებ ერთმანეთს შეგვაჯახოსო.

დაუმთავრებელ წიგნს, აუნთებელ სანთელს და აუხსნელ სიყვარულს გაუმარჯოს.

ეს იმ პატარა გულს გაუმარჯოს, უდიდესი ოცნებების დატევა რომ შეუძლია, იმხელა ოცნებების მთელ დედამიწას რომ შემოუვლის და უსასრულობაში გაიჭრება.

მე კოცნის ზღვაში დავიბადე გამიგონია,
მე კოცნის ზღვაში დავიხრჩობი ასე მგონია,
ამბობენ, თურმე კოცნა ლოთებს მოუგონიათ
მათ გაუმარჯოს რა სათუთი გრძნობა ქონიათ.

ეს გაუმარჯოს იმ წლებს, იმ წამებს
გულში რომ დარჩა, როგორც თქმულება
და ტკივილს, ტკივილს, ტკივილს უმწარესს
რომლის ბადალიც არ მეგულება.
- ეს გაუმარჯოს უსიტყვო ტრფობას
ენაზე თრთოლვას და უძილობას
მეორე შემთხვევით გასროლილ ტყვიას
და მოურჩენელ მძიმე ჭრილობას.
- გრძნობას გაუმარჯოს ფიქრებში დაღლილს
სიყვარულს, სიყვარულს, თუ გინდ დაკარგულს,
- სიყვარულს გაუმარჯოს, ფიქრებს, სიკეთეს
ჩვენს გულში ფარულად, ბუდეს რომ იკეთებს,
- ნეტას გაუმარჯოს ყველგან დაფარულს
სიყვარულს გაუმარჯოს, თუნდაც დაკარგულს,
-თვალებს გაუმარჯოს, თვალებს სევდიანს
ერთი შეხედვით რომ ყველაფერს გეტყვიან,
-ეს გაუმარჯოს ცრემლიან თვალებს
უსიტყვო სევდას და უხმო ალერსს...

მზე რომ დახატო თბილი უნდა იყო, თბილი რომ იყო ვიღაცამ უნდა გაგათბოს, რომ გაგათბოს უნდა უყვარდე, რომ უყვარდე უნდა დაიმსახურო. მოდით ამ სითბოს სიყვარულს დამსახურებას და ღირსებას გაუმარჯოს.