მას მერე, სულ ერთად ვართ, ჩემი ოჯახი, მე და უფალი!...
გამონათქვამები / სტატუსები
,,სამუშაოდან დაღლილი და მკერდში უცნაური ტკივილით დავბრუნდი...
უხალისოდ შევაღე სახლის კარი, შვილებს თვალებით ვუბრძანე, რომ ხმაურს არ შევეწუხებინე. ტელევიზორის წინ მოვკალათდი და ძილს მივეცი თავი.
რამდენიმე წუთში მეუღლე შემოვიდა და მკითხა, მშიოდა თუ არა, რადგან სადილი მზად ქონდათ და მე მელოდნენ.
თავი ფრთხილად გადავატრიალე და ვანიშნე, რომ არ მინდოდა არაფერი.
მეუღლე მუხლებთან ჩამომიჯდა და მკითხა, რამე ხომ არ მტკიოდა. მკაცრად ვუთხარი: არა! დამაძინე თქო და გულმკერდ - ტკივილიანი ჭვალით მაშინვე მიმეძინა...
სიზმრად თვით უფალი მესტუმრა. სულ თეთრებში იყო გამოწყობილი. ჯერ, ისე, სხვათაშორის გადმომხედა, კეთილი და სანდომიანი სახით და შემდეგ წყნარად მკითხა:
- შვილო, მითხარი რას შეუწუხებიხარ?!
მე უხერხულად შევიშმუშნე. სიზმარშიც მეუცხოვა მისი ხილვა, რადგან დიდი მორწმუნეობით არ გამოვირჩეოდი და წყნარად, მაგრამ გაოცებულმა, აქეთ დავუბრუნე კითხვა:
- უფალო, შენ?!... ეს შენ ხარ?!...
- დიახ, მე ვარ, შვილო ჩემო, ახლა მიპასუხე, ასე რას შეუწუხებიხარ?! - გამიმეორა კითხვა ისევ.
ჩავფიქრდი...
ჩავფიქრდი და
საშინლად შემრცხვა.
საკუთარი თავის გამო შემრცხვა.
დამავიწყდა რა მაწუხებდა, ან კი, რა მაწუხებდა?! - სამი ულამაზესი ქალიშვილი მყავდა. ულამაზესი და უსათნოესი მეუღლე, დედა და მამა, რომლებიც სულ გვერდში მედგნენ. ყოველი ჩემი გაჭირვება მათი საზრუნავი და საფიქრალი უფრო იყო, ვიდრე ჩემი.
შემრცხვა, ძალიან შემრცხვა უფლის.
ხმა ვერ ამოვიღე...
მაშინ უფალმა ხელი მხარზე დამადო და მითხრა:
,, - დააფასე ის, რაც გაქვს, რადგან გადახედე, შენს ირგვლივ, რამდენს უჭირს ისე, რომ შვილები მშივრები ჰყავს.
გადახედე, რამდენს ჭერი არ ადგას თავზე. რამდენს მშობლები არ ჰყავს და არავის იმედი არ აქვს, რადგან ბოძ გამოცლილ სახლს ჰგავს მათი ცხოვრება შიგნიდან.
გადახედე შენს ირგვლივ, რამდენს არ ჰყავს შვილი. შენ კი, ამით ბედნიერი უნდა იყო.
რა გაწუხებს შვილო, განა ამისთანა ასე ძალიან?!"
ამ დროს გამომეღვიძა.
დაფეთებული წამოვვარდი, ცოლი მაშინვე მოვარდა ჩემთან და ფრთხილად მკითხა:
- რა დაგემართა, ხომ კარგად ხარ?
მკერდში ტკივილმა ისევ გამჭვალა,
მაგრამ, რადგან მივხვდი, უკვე ცხადში ვიყავი და ეს ყველაფერი სიზმარი იყო, ჭვალი მცირე ხნით მივივიწყე და ბავშვივით ხმამაღალი ტირილი მომინდა.
მეუღლის წინ, მუხლებზე დავეცი და პატიება ვთხოვე.
პატიება ვთხოვე, ყოველ დღე ჩემი დამწუხრებული და დაჯღანული სახის ატანაზე, როდესაც ის ცდილობდა ნუგეშის ცემას ჩემთვის, მე კი ბავშვივით ჯიუტად და უხეშად ვიშორებდი მასაც და მის მზრუნველობასაც.
პატიება ვთხოვე იმისთვის, რომ სამი შვილი მაჩუქა, მე კი მათ, სითბოს არასდროს ვაჩვენებდი, რადგან მათ შორის არცერთი არ იყო ბიჭი.
პატიება ვთხოვე ჩემს უხასიათო ხასიათზე. იმაზე, რომ სულ ერთი იყო მისთვის, მე ფული მქონდა, თუ არ მქონდა, ის ჩემს გვერდით იტანდა ყველანაირ ტკივილსაც და სიღარიბესაც, მანამდე, სანამ იმ დრომდე მოვედით, სადაც უკვე, თითქმის აღარაფერი გვიჭირდა ფინანსურად, თუმცა ამ დრომდე არასოდეს მიფიქრია, რომ თურმე, მთავარი აკლდა ამ ყველაფერს. ეს სითბო იყო და სიყვარული...
პატიება ვთხოვე ჩემს დამჭკნარ ხელებიან დედასაც, რომლისთვისაც არასდროს მითქვამს, ჩემი სიცოცხლის განმავლობაში, რაიმე ტკბილი, ან თბილი. პირიქით, არც კი გამიანალიზებია და გამითავისებია, რომ ის, ამასობაში დაბერდა და უფლება ჰქონდა ხანდახან, რაღაც შეშლოდა, პატარა ბავშვივით. მე კი, ამაზე არ გავჯავრებოდი.
პატიება ვთხოვე მამასაც, რომელიც, მიუხედავად მისი პირქუში სახისა, მუდამ პატარა იყო ჩემი შვილების ყურებისას და ღმერთივით დიდი, როდესაც შვილი-შვილები მას ეტყოდნენ:
- ,,საუკეთესო პაპა ხარ, მთელს მსოფლიოშიო"...
პატიება ვთხოვე ჩემს თავსაც და ღმერთსაც, ამდენი ცოდვებით ცხოვრებისთვის.
ღმერთს, რომლის არსებობასაც არასდროს ვიჯერებდი და სულ ვეკამათებოდი ამ საკითხში ყველა მორწმუნეს.
პატიება ვთხოვე გულმხურვალედ და უხვი ცრემლებით მას და ვიგრძენი ტკივილი როგორ გამიქრა მკერდში. ისიც ვიგრძენი, როგორ გავითიშე, თუმცა მესმოდა ჩემი ცოლ-შვილის კივილი, ტირილი და სასწრაფოს ექთნებისაგან მოჯახუნებული კარის ხმა შიგნიდან.
შემდეგ, მესმოდა როგორ მიმაქანებდა ექიმების ,,მთელი არმია" ქირურგიულ განყოფილებაში, სადაც მოულოდნელად, თვალი მოვკარი ისევ, იმ თეთრ ტანსაცმელში გამოწყობილ ღმერთს, რომელიც შორი-ახლოს იდგა. კეთილი ღიმილი ქონდა ისევ სახეზე და მანიშნებდა, რომ მალე ყველაფერი კარგად იქნებოდა...
გავიღვიძე...
პირველად გავიღვიძე საავადმყოფოში მას შემდეგ, რაც დავიბადე და ასე ბედნიერად არასდროს მიგრძვნია თავი.
მას მერე, სულ ერთად ვართ, ჩემი ოჯახი, მე და უფალი!..."
♥️
/ მ. აღდგომელაშვილი /
უხალისოდ შევაღე სახლის კარი, შვილებს თვალებით ვუბრძანე, რომ ხმაურს არ შევეწუხებინე. ტელევიზორის წინ მოვკალათდი და ძილს მივეცი თავი.
რამდენიმე წუთში მეუღლე შემოვიდა და მკითხა, მშიოდა თუ არა, რადგან სადილი მზად ქონდათ და მე მელოდნენ.
თავი ფრთხილად გადავატრიალე და ვანიშნე, რომ არ მინდოდა არაფერი.
მეუღლე მუხლებთან ჩამომიჯდა და მკითხა, რამე ხომ არ მტკიოდა. მკაცრად ვუთხარი: არა! დამაძინე თქო და გულმკერდ - ტკივილიანი ჭვალით მაშინვე მიმეძინა...
სიზმრად თვით უფალი მესტუმრა. სულ თეთრებში იყო გამოწყობილი. ჯერ, ისე, სხვათაშორის გადმომხედა, კეთილი და სანდომიანი სახით და შემდეგ წყნარად მკითხა:
- შვილო, მითხარი რას შეუწუხებიხარ?!
მე უხერხულად შევიშმუშნე. სიზმარშიც მეუცხოვა მისი ხილვა, რადგან დიდი მორწმუნეობით არ გამოვირჩეოდი და წყნარად, მაგრამ გაოცებულმა, აქეთ დავუბრუნე კითხვა:
- უფალო, შენ?!... ეს შენ ხარ?!...
- დიახ, მე ვარ, შვილო ჩემო, ახლა მიპასუხე, ასე რას შეუწუხებიხარ?! - გამიმეორა კითხვა ისევ.
ჩავფიქრდი...
ჩავფიქრდი და
საშინლად შემრცხვა.
საკუთარი თავის გამო შემრცხვა.
დამავიწყდა რა მაწუხებდა, ან კი, რა მაწუხებდა?! - სამი ულამაზესი ქალიშვილი მყავდა. ულამაზესი და უსათნოესი მეუღლე, დედა და მამა, რომლებიც სულ გვერდში მედგნენ. ყოველი ჩემი გაჭირვება მათი საზრუნავი და საფიქრალი უფრო იყო, ვიდრე ჩემი.
შემრცხვა, ძალიან შემრცხვა უფლის.
ხმა ვერ ამოვიღე...
მაშინ უფალმა ხელი მხარზე დამადო და მითხრა:
,, - დააფასე ის, რაც გაქვს, რადგან გადახედე, შენს ირგვლივ, რამდენს უჭირს ისე, რომ შვილები მშივრები ჰყავს.
გადახედე, რამდენს ჭერი არ ადგას თავზე. რამდენს მშობლები არ ჰყავს და არავის იმედი არ აქვს, რადგან ბოძ გამოცლილ სახლს ჰგავს მათი ცხოვრება შიგნიდან.
გადახედე შენს ირგვლივ, რამდენს არ ჰყავს შვილი. შენ კი, ამით ბედნიერი უნდა იყო.
რა გაწუხებს შვილო, განა ამისთანა ასე ძალიან?!"
ამ დროს გამომეღვიძა.
დაფეთებული წამოვვარდი, ცოლი მაშინვე მოვარდა ჩემთან და ფრთხილად მკითხა:
- რა დაგემართა, ხომ კარგად ხარ?
მკერდში ტკივილმა ისევ გამჭვალა,
მაგრამ, რადგან მივხვდი, უკვე ცხადში ვიყავი და ეს ყველაფერი სიზმარი იყო, ჭვალი მცირე ხნით მივივიწყე და ბავშვივით ხმამაღალი ტირილი მომინდა.
მეუღლის წინ, მუხლებზე დავეცი და პატიება ვთხოვე.
პატიება ვთხოვე, ყოველ დღე ჩემი დამწუხრებული და დაჯღანული სახის ატანაზე, როდესაც ის ცდილობდა ნუგეშის ცემას ჩემთვის, მე კი ბავშვივით ჯიუტად და უხეშად ვიშორებდი მასაც და მის მზრუნველობასაც.
პატიება ვთხოვე იმისთვის, რომ სამი შვილი მაჩუქა, მე კი მათ, სითბოს არასდროს ვაჩვენებდი, რადგან მათ შორის არცერთი არ იყო ბიჭი.
პატიება ვთხოვე ჩემს უხასიათო ხასიათზე. იმაზე, რომ სულ ერთი იყო მისთვის, მე ფული მქონდა, თუ არ მქონდა, ის ჩემს გვერდით იტანდა ყველანაირ ტკივილსაც და სიღარიბესაც, მანამდე, სანამ იმ დრომდე მოვედით, სადაც უკვე, თითქმის აღარაფერი გვიჭირდა ფინანსურად, თუმცა ამ დრომდე არასოდეს მიფიქრია, რომ თურმე, მთავარი აკლდა ამ ყველაფერს. ეს სითბო იყო და სიყვარული...
პატიება ვთხოვე ჩემს დამჭკნარ ხელებიან დედასაც, რომლისთვისაც არასდროს მითქვამს, ჩემი სიცოცხლის განმავლობაში, რაიმე ტკბილი, ან თბილი. პირიქით, არც კი გამიანალიზებია და გამითავისებია, რომ ის, ამასობაში დაბერდა და უფლება ჰქონდა ხანდახან, რაღაც შეშლოდა, პატარა ბავშვივით. მე კი, ამაზე არ გავჯავრებოდი.
პატიება ვთხოვე მამასაც, რომელიც, მიუხედავად მისი პირქუში სახისა, მუდამ პატარა იყო ჩემი შვილების ყურებისას და ღმერთივით დიდი, როდესაც შვილი-შვილები მას ეტყოდნენ:
- ,,საუკეთესო პაპა ხარ, მთელს მსოფლიოშიო"...
პატიება ვთხოვე ჩემს თავსაც და ღმერთსაც, ამდენი ცოდვებით ცხოვრებისთვის.
ღმერთს, რომლის არსებობასაც არასდროს ვიჯერებდი და სულ ვეკამათებოდი ამ საკითხში ყველა მორწმუნეს.
პატიება ვთხოვე გულმხურვალედ და უხვი ცრემლებით მას და ვიგრძენი ტკივილი როგორ გამიქრა მკერდში. ისიც ვიგრძენი, როგორ გავითიშე, თუმცა მესმოდა ჩემი ცოლ-შვილის კივილი, ტირილი და სასწრაფოს ექთნებისაგან მოჯახუნებული კარის ხმა შიგნიდან.
შემდეგ, მესმოდა როგორ მიმაქანებდა ექიმების ,,მთელი არმია" ქირურგიულ განყოფილებაში, სადაც მოულოდნელად, თვალი მოვკარი ისევ, იმ თეთრ ტანსაცმელში გამოწყობილ ღმერთს, რომელიც შორი-ახლოს იდგა. კეთილი ღიმილი ქონდა ისევ სახეზე და მანიშნებდა, რომ მალე ყველაფერი კარგად იქნებოდა...
გავიღვიძე...
პირველად გავიღვიძე საავადმყოფოში მას შემდეგ, რაც დავიბადე და ასე ბედნიერად არასდროს მიგრძვნია თავი.
მას მერე, სულ ერთად ვართ, ჩემი ოჯახი, მე და უფალი!..."
♥️
/ მ. აღდგომელაშვილი /
აგრეთვე იხილეთ
ერთმანეთს გულში ჩავიკრავთ, ერთობა გასტეხს,ქვასაცა
ლხინში ბევრს გაახსენდები, ჭირში ახსოვხარ,ცოტასა. გაივლის დრო და მიხვდები, ვინც იმსახურებს,ძმობასა. კაცი, მეგობრით...
ეს ქარიშხალი რა არის- სულში რომ ქარიშხლებია...
ეს ქარიშხალი რა არის- სულში რომ ქარიშხლებია... ეს მიწისძვრები რა არის- მკერდში რომ გულის ძვრებია... ან ეს ფიფქები რა...