ლიტერატურა
- რა არის სამშობლო? - ვაჩერებ ქუჩაში გამვლელს.
- რა არის სამშობლო? - ვაჩერებ ქუჩაში გამვლელს. - მე მეკითხებით? - მეუბნება განცვიფრებული გამვლელი. - დიახ, თქვენ, იქნებ არ იცით? - როგორ არ ვიცი, მაგრამ ასე უცებ დაუფიქრებლად ქუჩაში... - დიახ, ასე უცბად დაუფიქრებლად, ქუჩაში... - ასე უცბად, დაუფიქრებლად და ქუჩაში სამშობლოსთვის სიკვდილი შეიძლება,...
შესაძლოა ეს ჩვენი უნაყოფო თაობის სენიც იყოს, ხანუმ, ჩვენ სამშობლოში უცხოელები ვგონივართ
"შესაძლოა ეს ჩვენი უნაყოფო თაობის სენიც იყოს, ხანუმ, ჩვენ სამშობლოში უცხოელები ვგონივართ, უცხოეთში ემიგრანტები. მე მაინც მინდა ცოტახანს კიდევ ვიმგზავრო. მერმე დავბრუნდები საქართველოში სხვა თუ ვერაფერი გავაკეთე, ჩემი დიდი სეხნიას, კონსტანტინე არგვეთის მთავრის ცხოვრებისა და მარტვილობის წიგნს...
-განა ადამიანი რამდენჯერმე კვდება, იოჰანეს?
"-განა ადამიანი რამდენჯერმე კვდება, იოჰანეს? -ო, როგორ არა, ჩვენ სიცოცხლეშივე მრავალჯერ უნდა მოვკვდეთ. ჩვენ ბავშვობაში ვცოცხლობთ მხოლოდ ნამდვილი ცხოვრებით, სხვა დანარჩენი ადამიტური უცოდველობის მოგონებაა და ადრინდელ ბედნიერებაზე დარდი, მე სისხლი მეყინება, როცა გავიფიქრებ, რომ ჩვენ სიკვდილისაგან...
კაცს ორი სახელი უნდა ჰქონდესო - ამბობს ჩვენი ერი: - ერთი აქ დასარჩენი, მეორე თან წასაყოლიო
წმიდა ილია მართალი (ჭავჭავაძე) დავით აღმაშენებელი "არ ვიცით, სხვა როგორა ჰფიქრობს და ჩვენ კი ასე გვგონია, რომ ერის დაცემა და გათახსირება მაშინ იწყება, როცა ერი, თავისდა საუბედუროდ, თავის ისტორიას ივიწყებს. როგორც კაცად არ იხსენება ის მაწანწალა ბოგანა, ვისაც აღარ ახსოვს - ვინ არის, საიდამ მოდის...
როცა მაჰმადიანებთან დაახლოება მიხდება, ყოველთვის რაღაც ზადი მრჩება გულში.
'' როცა მაჰმადიანებთან დაახლოება მიხდება, ყოველთვის რაღაც ზადი მრჩება გულში. მრცხვენია კიდევაც, მეგობრული ტონით ველაპარაკო იმათ, ვისი წინაპრებიც ჩვენი მოსისხარი მტრები ყოფილან ოდესღაც. რაც გნებავთ დაარქვით ამ გრძნობას: შეზღუდულობა, ატავიზმი. ჩემში ყველაფერზე ხმამაღლა სისხლი მეტყველებს''....
ისევე ავადა ვარ და ახალ წელს ვხვდები ჯიბე-გაფხეკილი…
“ისევე ავადა ვარ და ახალ წელს ვხვდები ჯიბე-გაფხეკილი… დავდივარ უფეხსაცმელოდ; ერთად ერთი მიღწევა ეს პალტოა, რომელიც როგორც იქნა ვიშოვნე… რაც ყველაზე საშინელია, ისევ მაწვალებდა თვითმკვლელობის ფიქრი, რომელიც მეგონა, რომ სამუდამოდ ჩამოვიშორე. საათი დაყენებულია სწორედ თორმეტზე და მისი რეკვა...
„ის მაინც თუ იცი, სიღნაღი რას ნიშნავსო“
„ის მაინც თუ იცი, სიღნაღი რას ნიშნავსო“ — ეკითხება უცებ ვანო მასწავლებელი. ნაომარი მაზარა მხრებზე მოუსხამს, ეტყობა იმასაც სცივა. — სიღნაღი?! — იმეორებს ნიკო. არასოდეს არ დაფიქრებულა ამაზე. — დიახ, სიღნაღი, — სიღნაღი იმას ნიშნავს, რასაც შენ დაეძებ... რასაც ყველანი დავეძებთ... შენც.. მეც... ყველანი…...