ვდგავარ ჩატეხილი ხიდის თავში და წელში გადამტვრეულ რკინის ნეკნებს ნერვებად დავეძებ...

ვდგავარ ჩატეხილი ხიდის თავში და წელში გადამტვრეულ რკინის ნეკნებს ნერვებად დავეძებ: სად იყო შეცდომა? შენების პროცესში, საშენ მასალასა თუ ხიდს იქით დარჩენილ სამყაროში? ან იქნებ ჩემში, რომ ვერაფრით დავზოგე უსარგებლო ხიდების შენებაში დაღვრილი ოფლი? ადიდებული მდინარე ხომ მუდმივად ანგრევს ჩემს ზღუდეს და თვითონ რომ მშვიდდება, მე მტოვებს დამსხვრეულს... რატომ ვდებთ ხიდს იქ, რასაც დაკარგვის შიში ახლავს? იქნებ თავად ღმერთმა დასდო ყველაფერს ზღვარი და მას ვერ ვხედავთ? და თუ უნდა მაინც ვაშენო, იქნებ შევიგნო უფალო, რომ შენამდე მოსასვლელი გზის შენებაში განვლიო დღენი, სიცოცხლე ჩემი და რომც დამენგრეს, მჯერა, სხვათა მსგავსად არაფრით იქნები ხიდს იქით მდგარი ცოდვებზე მწყრალი მკაცრი მსაჯული... იცი, ყოველი უღონოება ჩემი და ისიც ვიცი, მცდელობა შენების მხოლოდ შენთან ფასობს... და ხიდი რომ ჩამიტყდეს, შენი ყოვლისმომცველი ხელი გამოღმაც მომწვდება... ოღონდ მაცადე, დავიტირო დასანგრევად აშენებული ხიდების ჯარი... * ვდგავარ ჩატეხილი ხიდის თავში და წელში გადამტვრეულ რკინის ნეკნებს ნერვებად დავეძებ...

/მამა დავით ოქრუაშვილი/