მარცხნიდან სხედან ქაქუცა ჩოლოყაშვილი და გენერალი სპირიდონ
ლიტერატურა / მეამაყება რომ ქართველი ვარ
1922 წლის 12 მარტს ქაქუცა ჩოლოყაშვილი და მისი რაზმელები – მიხა ბალიაშვილი, ალექსანდრე სულხანიშვილი, ვასო თამაზაშვილი, ელიზბარ ვაჩნაძე, რაფიელ ერისთავი, ალექსანდრე ბადურაშვილი და სხვები ტყეში გავიდნენ, რაც ბოლშევიკებისთვის ომის გამოცხადებას ნიშნავდა. ეს დღე უდიდეს ქრისტიანულ დღესასწაულს, აღდგომას დაემთხვა. რაზმელებს სტუმრებიც ჰყოლიათ, მათ შორის ხევისბერი დიმიტრი ჭინჭარაული. მას ქაქუცასთვის მიუმართავს: "შენა, ქაქუცა, შენა გხვდა წილად შენი წინაპრების ნაბრძოლი საქმის გაგრძელება შენი სამშობლოს საკეთილდღეოდ. შენ უნდა აღადგინო ალექსანდრე ბატონიშვილის ნათელი ბილიკები".
ხევისბერს შემდეგ რაზმელებისთვის უთქვამს: "თქვენ, რაზმელებო, ალბათ გახსოვთ, რომ ალექსანდრე ბატონიშვილს შეფიცულები ჰყავდა შემოკრებილი თავის ირგვლივ, თქვენც უნდა შეიფიცნოთ და გერქვათ შეფიცულთა რაზმი, რომელიც სამუდამოდ დარჩება. თქვენ შემოგყურებთ მთელი საქართველო. ეს პატარა რაზმი უნდა გადააქციოთ ქართულ ჯარად. თქვენზეა დამოკიდებული ჩვენი ლამაზი ქვეყნის სიდიადე. ჩვენ მედგრად უნდა ვებრძოლოთ რუსეთს – ისაა ჩვენი მთავარი მტერი".
ქაქუცა ჩოლოყაშვილმა რაზმელებსა და სტუმრებს მიმართა: "დღეს ჩვენი სამშობლო გასაჭირშია. რუსეთმა ხელმეორედ გამოგვგლიჯა ჩვენი ქვეყნის დამოუკიდებლობა. მრავალჯერ ყოფილა აწიოკებული ჩვენი ქვეყანა, მაგრამ იარაღი არ დაუყრიათ ჩვენს წინაპრებს და არ დამორჩილებიან მტერს. მათ ბრძოლა უგრძელებიათ. დღეს ჩვენ გვხვდა წილად, რომ პირველებმა დავიწყოთ ბრძოლა და მთელ ქვეყნიერებას ვაჩვენოთ, რომ საქართველოს თავისუფლება სურს თავის მიწა-წყალზე და არ დაემორჩილება არავითარ მტერს. გაუმარჯოს ჩვენი სამშობლოს მომავალს და ამ ჩვენი პატარა რაზმის მისწრაფებას".
ასე შეიქმნა შეფიცულთა რაზმი, 1922 წლის ივნისში კი ქაქუცას რაზმს პირველი შეტაკებაც მოუხდა მტერთან სიღნაღში. რაზმის ერთ-ერთმა წევრმა, ახალგაზრდა პოეტმა მიხა ხელაშვილმა (ავტორი ლექსისა "ლექსო ამოგთქომ ოხერო" – ავტ.) ქაქუცასა და შეფიცულებს ლექსი მიუძღვნა:
ქაქუცა ჩოლოყაშვილი
მოჰქროლავს როგორც ქარია,
თან ახლავს ქართველთ შვილები,
თითო ლომისა დარია.
ფოტო: აჯანყების მონაწილეები. სხედან ქაქუცა ჩოლოყაშვილი და გენერალი სპირიდონ ჭავჭავაძე. დგანან (მარცხნიდან): ლელო ჩიქოვანი, ელიზბარ ვაჩნაძე, რაფიელ ერისთავი და ალექსანდრე სულხანიშვილი. 1924 წლის სექტემბერი.
აგრეთვე იხილეთ
მე მიყვარს თოვა /ნიკო გომელაური/
მე მიყვარს თოვა სიცელქე ამ ცის მეც ვემსგავსები თავგასულ ყმაწვილს მიყვარს ზამთარში სიძუნწე ფერთა მიმოფანტული ველებზე...
დრდა- იოსებ ნონეშვილი
“დედა” დედავ – სიცოცხლის დიდო საწყისო, დედავ – ცხოვრების ბურჯო მაგარო, ეს გული შენი გულით ხალისობს, შენი თვალებით...