ჭირვეული მოხუცი
ლიტერატურა
... ,,ჭირვეულმა'' მოხუცმა, რომელიც შორეული ავსტრალიიის ერთერთ მოხუცთა თავშესაფარში გარდაიცვალა, სიკვდილის წინ ექთანს წერილი დაუტოვა, რომელშიც თავისი ლექსად ნათქვამი, ცრემლით დანამული სტრიქონები იყო ჩაწერილი... ქალმა, რომელმაც გულთან ახლოს მიიტანა სასოწარკვეთილი ადამიანის ეს საოცარი ღაღადისი, არ გადააგდო ქაღალდის ეს ,,უმნიშვნელო'' ფურცელი, მეტიც, გაავრცელა ინტერნეტსივრცეში... თქვენმა მონამორჩილმა კი, მეც ცრემლით ვთარგმნე ეს საოცარი ლექსი... შევეცადე, მაქსიმალურად ახლოს ვყოფილიყავი ტექსტთან...
დიდი მადლობა ბატონ ვარლამ ბუხულს, Varlam Buxuli ,რომელმაც გამაცნო ეს უცნაურად სულისშემძვრელი ისტორია ამ წერილისა და სტიმული მომცა, გადმომექართულებინა... ❤
იმედია, მოხუცის ეს გულის ნაწური გულგრილს არ დაგტოვებთ... სულ ცოტა, იმ მიზეზის გამო, რომ თითქმის ყველა ჩვენგანის ხვედრი იმზირება მისი თვალებიდან... და გეუბნებათ: ,, კარგად დამინახეთ... '' 😦
ჭირვეული მოხუცი
რას ხედავ, ექთანო, რას ხედავ,
რას ფიქრობ, როცა მე მიყურებ,
ვიღაც ჭირვეული ბებერი
განწყობას, კითხვით რომ გიფუჭებს?
მზერა აქვს გამქრალი, ვერცა ჭამს,
შენ კი მას უყვირი, ვით აჩვევ?
მიდიო, სცადეო, გგონია,
რასაც შენ აკეთებ, ვერ ამჩნევს?
წინდებს რომ კარგავს და ფეხსაცმელს,
ძებნას ხომ არა გთხოვს, გაძალებს?
თუმცა მოვალე ხარ, იცოდე,
იცნობდე მის სევდას, გასაძლებს;
ნუთუ შენ გგონია, რომ ახლა
მას ეს ლუკმაპური ადარდებს,
ან ბანაობა სურს სულაც და
მერე დაიძინებს, ნავახშმევს;
ნუთუღა ეს არის, რასაც შენ
ფიქრობ და თვალებით ირეკლავ?
არა, ვეღარ მხედავ, არ იცი,
გულში მე რა ზარიც მირეკავს;
ექთანო, თვალები მომაპყარ,
ჯერაც მე აქ ვზივარ ფიქრებით,
გისმენთ და ვასრულებ თქვენს განრიგს,
თქვენს მორჩილებაში ვიქნები;
მე კვლავ ის ბიჭი ვარ, პატარა,
ცხრა წლის, დედ-მამასთან რომ ცხოვრობს,
დებთან და ძმებთან რომ ერთობა
და მათთან ერთად რომ თამაშობს;
თანაც თექვსმეტი წლის ყმაწვილიც,
ოცნების ფრთებით რომ დაფრინავს,
ის თავის სიყვარულს ევლება
მიცემულ ფიცსაც ხომ დაიცავს;
ოცდახუთ წლისას რომ გვერდით მყავს,
პატარა, ნანატრი შვილია,
ბედნიერ სახლში ვართ, ვარსკვლავი,
მისთვის მე ალერსით მინთია;
ბიჭი გაიზარდა, ორივეს -
მას და ოცდაათი წლის მამას
სიცოცხლით სიხარულს გვთავაზობს
უფალი, გვახსენებს, ვინცა ვართ;
სახლი დამიტოვეს ბიჭებმა,
როცა ორმოც წელსაც მივადექ,
თუმცა საყვარელი მეუღლე,
გვერდით მყავს და ჯერ ხომ მიმართლებს;
ორმოცდაათი წლის პაპასთან
კვლავაც თამაშობენ ბავშვები,
ცოლ-ქმარს ბედნიერი წლები გვაქვს,
სანამ მე მარტო არ დავრჩები;
შიშმა ამიტანა და იმედს
მე უკვე ეჭვებით მოვუხმობ,
ჩემი მონაგარი მაფიქრებს,
ღმერთს შევსთხოვ მათთვის და ვლოცულობ;
ვფიქრობ სიყვარულზე, რომელიც
ოდესღაც მათრობდა მშვენებით,
ახლა კი დაგვცინის ასაკი,
სულელს გვამსგავსებს და ვბერდებით;
სხეული დანაცრდა, მინავლდა
და გულის მაგივრად ქვა მიდევს,
მე თუმცა ჩონჩხი ვარ, გულს მაინც,
ხომ ვეღარ ვუბრძანებ, დამიწდეს;
ის ისევ ფეთქავს და სიყვარულს
იხსენებს, რომელიც წავიდა,
მან სიხარულით და ტკივილით
იცხოვრა და მაინც გაფრინდა;
ამ ფრაზას, უცვეთს, ვიმეორებ,
რომ წარმავალია ყოველი,
და არაფერია მუდმივი,
სიკეთეს არც რისგან მოველი;
ადამიანებო, დაფიქრდით,
ნუთუ თვალხილულნი არა ხართ?
განა თქვენ მოხუცის სახეში
ჭირვეულ კაცს ხედავთ, ასატანს?
იქნებ, დამაკვირდეთ, იცოდეთ,
სიბერით ვერვინ გაიხარებს,
ვისზეც მოგიყევით მწუხრის ჟამს,
ის მე ვარ, კარგად დამინახეთ!
თარგმნა მეგი მოლოდინმა
დიდი მადლობა ბატონ ვარლამ ბუხულს, Varlam Buxuli ,რომელმაც გამაცნო ეს უცნაურად სულისშემძვრელი ისტორია ამ წერილისა და სტიმული მომცა, გადმომექართულებინა... ❤
იმედია, მოხუცის ეს გულის ნაწური გულგრილს არ დაგტოვებთ... სულ ცოტა, იმ მიზეზის გამო, რომ თითქმის ყველა ჩვენგანის ხვედრი იმზირება მისი თვალებიდან... და გეუბნებათ: ,, კარგად დამინახეთ... '' 😦
ჭირვეული მოხუცი
რას ხედავ, ექთანო, რას ხედავ,
რას ფიქრობ, როცა მე მიყურებ,
ვიღაც ჭირვეული ბებერი
განწყობას, კითხვით რომ გიფუჭებს?
მზერა აქვს გამქრალი, ვერცა ჭამს,
შენ კი მას უყვირი, ვით აჩვევ?
მიდიო, სცადეო, გგონია,
რასაც შენ აკეთებ, ვერ ამჩნევს?
წინდებს რომ კარგავს და ფეხსაცმელს,
ძებნას ხომ არა გთხოვს, გაძალებს?
თუმცა მოვალე ხარ, იცოდე,
იცნობდე მის სევდას, გასაძლებს;
ნუთუ შენ გგონია, რომ ახლა
მას ეს ლუკმაპური ადარდებს,
ან ბანაობა სურს სულაც და
მერე დაიძინებს, ნავახშმევს;
ნუთუღა ეს არის, რასაც შენ
ფიქრობ და თვალებით ირეკლავ?
არა, ვეღარ მხედავ, არ იცი,
გულში მე რა ზარიც მირეკავს;
ექთანო, თვალები მომაპყარ,
ჯერაც მე აქ ვზივარ ფიქრებით,
გისმენთ და ვასრულებ თქვენს განრიგს,
თქვენს მორჩილებაში ვიქნები;
მე კვლავ ის ბიჭი ვარ, პატარა,
ცხრა წლის, დედ-მამასთან რომ ცხოვრობს,
დებთან და ძმებთან რომ ერთობა
და მათთან ერთად რომ თამაშობს;
თანაც თექვსმეტი წლის ყმაწვილიც,
ოცნების ფრთებით რომ დაფრინავს,
ის თავის სიყვარულს ევლება
მიცემულ ფიცსაც ხომ დაიცავს;
ოცდახუთ წლისას რომ გვერდით მყავს,
პატარა, ნანატრი შვილია,
ბედნიერ სახლში ვართ, ვარსკვლავი,
მისთვის მე ალერსით მინთია;
ბიჭი გაიზარდა, ორივეს -
მას და ოცდაათი წლის მამას
სიცოცხლით სიხარულს გვთავაზობს
უფალი, გვახსენებს, ვინცა ვართ;
სახლი დამიტოვეს ბიჭებმა,
როცა ორმოც წელსაც მივადექ,
თუმცა საყვარელი მეუღლე,
გვერდით მყავს და ჯერ ხომ მიმართლებს;
ორმოცდაათი წლის პაპასთან
კვლავაც თამაშობენ ბავშვები,
ცოლ-ქმარს ბედნიერი წლები გვაქვს,
სანამ მე მარტო არ დავრჩები;
შიშმა ამიტანა და იმედს
მე უკვე ეჭვებით მოვუხმობ,
ჩემი მონაგარი მაფიქრებს,
ღმერთს შევსთხოვ მათთვის და ვლოცულობ;
ვფიქრობ სიყვარულზე, რომელიც
ოდესღაც მათრობდა მშვენებით,
ახლა კი დაგვცინის ასაკი,
სულელს გვამსგავსებს და ვბერდებით;
სხეული დანაცრდა, მინავლდა
და გულის მაგივრად ქვა მიდევს,
მე თუმცა ჩონჩხი ვარ, გულს მაინც,
ხომ ვეღარ ვუბრძანებ, დამიწდეს;
ის ისევ ფეთქავს და სიყვარულს
იხსენებს, რომელიც წავიდა,
მან სიხარულით და ტკივილით
იცხოვრა და მაინც გაფრინდა;
ამ ფრაზას, უცვეთს, ვიმეორებ,
რომ წარმავალია ყოველი,
და არაფერია მუდმივი,
სიკეთეს არც რისგან მოველი;
ადამიანებო, დაფიქრდით,
ნუთუ თვალხილულნი არა ხართ?
განა თქვენ მოხუცის სახეში
ჭირვეულ კაცს ხედავთ, ასატანს?
იქნებ, დამაკვირდეთ, იცოდეთ,
სიბერით ვერვინ გაიხარებს,
ვისზეც მოგიყევით მწუხრის ჟამს,
ის მე ვარ, კარგად დამინახეთ!
თარგმნა მეგი მოლოდინმა
აგრეთვე იხილეთ
ერთმანეთს გულში ჩავიკრავთ, ერთობა გასტეხს,ქვასაცა
ლხინში ბევრს გაახსენდები, ჭირში ახსოვხარ,ცოტასა. გაივლის დრო და მიხვდები, ვინც იმსახურებს,ძმობასა. კაცი, მეგობრით...
ეს ქარიშხალი რა არის- სულში რომ ქარიშხლებია...
ეს ქარიშხალი რა არის- სულში რომ ქარიშხლებია... ეს მიწისძვრები რა არის- მკერდში რომ გულის ძვრებია... ან ეს ფიფქები რა...