,,სანამ სხვა ქალს უყურებ, სხვა შენსას უყურებს, ამიტომ საკუთარს გაუფრთხილდით!” სტატუსები...

❤️🔥🔥 დიდმა ქართველმა პედაგოგმა, შალვა ამონაშვილმა, ერთხელ კითხვა დაუსვა მის ლექციაზე შეკრებილ მასწავლებლებს: "წარმოიდგინეთ სიტუაცია, მეოთხე კლასში ატარებთ გაკვეთილს და შემოდის ბავშვი, რომელიც 20 წუთით აგვიანებს, თქვენი ქმედებები?" მასწავლებლები იწყებენ სხვადასხვა ვარიანტების...

ძველი ჩინური ანდაზა ამბობს: "უხილავი წითელი ძაფი აკავშირებს მათ, ვისაც უწერია შეხვედრა, განურჩევლად დროის, ადგილისა და გარემოებებისა. ძაფი შეიძლება გაიჭიმოს ან ჩაიხლართოსს, მაგრამ ის არასოდეს გაწყდება."...

1.ჩემი სიცოცხლე სიყვარულით გარდაცვლილ ადამიანთა სულით საზრდოობს... უკვე რამდენი ხანია, დედამიწაზე სიძულვილით მეტი ადამიანი კვდება, ვიდრე სიყვარულით, დედამიწაზე დაიშრიტა წყარო ჩემი მაცოცხლებელი სიყვარულისა, დადგა ჟამი ჩემი გარდაცვალებისა. გააცოცხლეთ სიყვარული დედამიწაზე როგორმე, თუ შეგიძლიათ და მე...

რატომ გვტოვებენ მეგობრები სირთულეების ჟამს? - იმიტომ, რომ ისინი ნამდვილი მეგობრები არასდროს ყოფილან… დაიმახსოვრე: ცხოვრებაში ბევრი ადამიანი გამოჩნდება, ბევრი მოგაჩვენებს თავს მეგობრად, მაგრამ ნელ-ნელა ცხოვრება სხვადასხვა სიტუაციების მეშვეობით გაფილტრავს მათ, ვინც ყალბი და ფლიდია ისინი დაგტოვებენ....

ერთხელ აკა მორჩილაძეს ჰკითხეს, როგორ შეაფასებდით ერეკლე მეორის პოლიტიკურ კურსსო? ''როცა გარდაიცვალა და მისი სხეული გააპატიოსნეს, სამოცამდე ნახმლევი უპოვეს ტანზე, მე კიდევ ჩემი სამშობლოსთვის ერთი ნაკაწრი არ დამიდვია და ვინა ვარ, მისი კურსი განვიხილოო?!.." უპასუხა მწერალმა....

1867 წელს ამერიკის შეერთებული შტატების საყოველთაოდ ცნობილ ქალაქ სან-ფრანცისკოში დაამტკიცეს უკიდურესად დისკრიმინაციული საკანონმდებლო აქტი. აქტი, რომლის სახელწოდებაც გახლდათ – „კანონი მახინჯების შესახებ”. ახალი კანონის თანახმად, საზოგადოების თავშეყრის ადგილებში გამოჩენა ეკრძალებოდათ ისეთ ადამიანებს,...

ერთხელ, როცა პატარა ვიყავი, მე და მამაჩემი ცირკის ბილეთების რიგში ვიდექით. ჩვენსა და სალაროს შორის მხოლოდ ერთი ოჯახი იყო. ამ ოჯახმა ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. რიგში იდგა დედა, მამა და რვა ბავშვი, ყველა მათგანი ალბათ 12 წლამდე ასაკისა იქნებოდა. მათი ჩაცმულობიდან გამომდინარე, მდიდრები არ...

შორს უღრან ტყეში თოფი გავარდა, პირქვე დაეცა მგელი ტიალი, ზვავის წინ ისე ჩუმად დაეცა გულში ჩაიკრა მგლური ღრიალი. იგი ხვდებოდა, რომ სულს ღაფავდა, რომ ღია იყო სამარის კარი, რომ წუთი-წუთზე მისთვის დაჰკრავდა სამგლოვიარო დიდრონი ზარი. ჭრილობებიდან სისხლი დაიძრა, სულსა ღაფავდა განაწამები, ბოლოს გაჩერდა...

ფრთხილად დავაბიჯებდი, მიწას რომ არ სტკენოდა. სიტყვებს ციმციმ ვზომავდი, მავანს რომ არ სწყენოდა. ჩემს წილ საგზალს ვტოვებდი, სხვას რომ მეტი ჰქონოდა... სულ არ გავიცინებდი, მას ეცინა ოღონდაც. ზეცას თვალს ვარიდებდი, უფლის მუდამ მრცხვენოდა, მარად ჩრდილში ვიდექი, ციოდა თუ ცხელოდა... მაგრამ მაინც ვერ ავცდი...

იშვიათად გავდივარ უთენია გარეთ. ერთხელ მომიწია საქმეზე გასვლა. მივდივარ ჩემთვის. ჩემ წინ გოგო მიდის, კოხტა ტანის, ხელში წიგნები უჭირავს, აშკარად აბიტურიენტია. უცებ მოხუცმა ქალმა ჩამიქროლა და გოგოს გვერდით ამოუდგა. ხელებში ბარგი უჭირავს. ეტყობოდა, აშკარად მძიმე ტვირთი იყო. გოგომ მომენტალურად შეხედა...

,,ის შენ ცხოვრებაზე ოცნებობს, შენ სხვისი ცხოვრება უფრო მოგდის თვალში, იმ სხვას კი უფრო მეტი საოცნებო აქვს.. ადამიანი ორი ფეხით დადის და მიზნამდე ვერ აღწევს, თუმცა კოჭლს მაინც ალმაცერად გახედავს და გაიცინებს მის ნაკლზე... უსინათლოს ცისფერი ცა ენატრება, თვალხილულნი კი ამ ცას, ერთხელაც არ ავხედავთ...